Fransız oyuncu, milletlerarası izleyici tarafından 1984 yılında, Hugh Hudson’ın “Greystoke: The Legend of Tarzan” ve “Lord of the Apes” sinemalarında başrolde yer alarak tanındı. Tıpkı yıl, “Paroles et Musique”de Catherine Deneuve ile birlikte rol alarak, bir Fransız sinemasında birinci başrolünü oynadı. ‘Connor MacLeod’ karakteriyle rol aldığı, 1986 üretim “Highlander” (İskoçyalı) ise mesleğinin tepesi oldu. Başarılı aktörün hayatında büyük rol oynayan kült sinema “İskoçyalı”nın vizyona girmesinden 36 yıl sonra konuştuk.
◊ Geriye dönüp baktığınızda “İskoçyalı”nın başarısı hakkında neler düşünüyorsunuz?
– Açıklayamam. “İskoçyalı”yı yapmayı kabul etmemin nedeni aksiyon sineması olması değildi. Söyleyebileceğim tek şey, bence aksiyon sinemasından evvel romantik bir sinema olması. Ölümsüzlüğün romantik yanını da anlatmasıydı. Şiddeti, acıyı, sevgiyi ve ıstırabı omuzlarında taşıyan ve hâlâ olumlu olan bir karakter aracılığıyla ölümsüzlük konusu işleniyor.
Yaşamaya devam ediyorsun… Sevdiğin insanları kaybediyorsun, tekrar de kendini toparlamak zorundasın, yüzünde gülümsemeye devam etmek zorundasın…
Hayatın yarattığı acılarla yaşamaya devam etmek zorundasın. 12 yaşında bir çocuk ya da 25, 30, 50 yaş fark etmez… Bunun içimizde olan ve bizi asla terk etmeyecek bir his olduğuna inanıyorum.
◊ Ölümsüzlük ve ölümsüzlüğün romantik kısmı dediniz… Ölümsüzlük insanlığın bâtın bir dileği mu sizce? Bu kavram hakkında neler düşünüyorsunuz?
– Bir seçeneğim olsaydı, getirdiği tüm acılara karşın, ölümsüz olmayı seçerdim. Zira bin yıl sonra, 100 bin yıl sonra ne olacağını bilmek istiyorum. Doğal sıhhatim olması şartıyla…
FREDDIE MERCURY İLE TANIŞMAK HARİKULADEYDİ
◊ Sinemanın muvaffakiyetinde, efsane küme Queen’in müzikleriyle birleşmesinin de tesiri var. Freddie Mercury ve kümenin öbür üyeleriyle tanışma bahtınız oldu mu?
– Evet, görüntüleri çekerken Freddie Mercury ile tanıştım. İngiltere’de çekim yapıyorduk. Onunla tanışmak, kümeyle tanışmak şahaneydi. Freddie Mercury ile tanışmak harikuladeydi. 48 saat boyunca 15 bireye özel konser vermeleri inanılmazdı. Sahnede kümenin dört üyesi ve10-12 takım çalışanı vardı. 48 saat boyunca Queen bizimdi.
◊ Queen dışında “İskoçyalı” sinemasıyla ilgili aklınızda hangi anılar kaldı?
– Direktör Russell Mulcahy kaldı olağan… İnanılmaz bir direktör. Tanıdığım en görsel direktörlerden biri. Fikirleri, hayal gücü, çekimin özüne bakış açısı inanılmaz. Ve olağan ki en büyük müsabakalardan birini Sean Connery ile yaşamam…
Sean çok mütevazı bir adamdı, beyefendiydi, insanlara karşı çok saygılıydı.
Kendisiydi, öteki biriymiş üzere davranmıyordu. Ve bu insanlarda çok paha verdiğim bir şey. Öbür biri olmaya çalışma, kendin ol. Sean Connery böyleydi. Mükemmel bir arkadaştı. Onu özlüyorum. Keşke dünyada onun üzere daha fazla insan olsaydı.
◊ Sean Connery’yle devam edersek… Sinema için yalnızca bir hafta sette olduğunu okudum fakat sizin için unutulmayacak bir tecrübe olduğunu hayal edebiliyorum…
– Sean Connery ile birinci görüşmemize yapımcılarla birlikte gittik. İskoçya’nın kırsalında yürüdük, birkaç barda düzgün İskoç viskisi içtik ve birbirimizi tanımaya başladık. Ve biliyor musun Sean tanıştığın anda senden hoşlanır ya da hoşlanmaz.
Yani senden hoşlanıp hoşlanmadığını anlamak için saatlerce konuşmana gerek yok. Zira anında belirli eder. İkimizin tanışması son derece düzgün gitti. Onun karakterinin cazipliği, cömertliği, mizah ve bağlantı anlayışıyla çabucak bağ kurduk.
BİZİM BÖLÜMDEKİLERİN HEPSİ NEVROTİK
◊ Daha aktüel projeniz olan “Menajerimi Ara”ya (Call My Agent) gelmek istiyorum. Projeyle buluşmanız nasıl oldu?
– Öncelikle dizinin imalcisi, Paris’e geldiğimde tanıştığım birinci kast direktörüydü Dominique Besnehard. Ben 19 yaşındaydım, Dominique 29 yaşında olmalıydı. Oyuncu-kast direktörüydü.
Dünyanın en uygun kast direktörlerinden birinin asistanıydı. O günden beri arkadaş kaldık. Vakit geçti ben, “Greystoke”u yaptım. Biz hâlâ arkadaş kaldık.
Birkaç yıl evvel bir gün bana “Menajerimi Ara” ismindeki diziye katılıp katılmayacağımı sordu ve konsepti açıkladı. “Kesinlikle” dedim, zira kulağa çok eğlenceli geliyordu.
Bilhassa ajans-menajerlik seviyesinde en çılgın sanayi bizimkisi. Nasıl desem, hepsi nevrotik beşerler… Her vakit bir rekabet var. Birinci kısımda uydurma kızıma ‘baban kim’ diye soruyorlar.
Kız soru karşısında ne diyeceğini bilemeyip, apansızın ‘Christopher Lambert’ diyor. Sonra ikinci kısmında kıza arkadaşları, ‘aman rabbim, aman yaradanım baban burada’ diyor. Kız palavra söylediği için ve babası olmadığım için ne yapacağını bilemiyor.
Sonra ben daima kıza bakıyorum ve bir latife olarak telefon numaramı masasına bırakıp gidiyorum. Bu türlü bir şey latife olarak kalmalı bence alışılmış…
◊ Neden?
– Ortamızda kalsın, 60 yaşında bir adam, 20 yaşında bir kızla ne yapacak? Bunların var olduğunu biliyorum lakin bir manası yok! Birbirlerine ne anlatıyorlar, ne konuşuyorlar, hayat hakkında ne alışverişinde bulunuyorsun, ortak noktaları neler?
60 yaşındaysanız, 40-50 yaşlarında bir bayanla birlikte olmanın gerçek yaş olduğunu bilmelisiniz ve anlamalısınız. Ondan ötesi saçma.
Erkek için aptalca, kız için de aptalca. İki taraf için de saçma. Kesin olan bir şey var, birçok vakit bu ilgiler aşkla ilgili değil.
◊ Bir projede yer alma kararını verirken çok zorlanır mısınız?
– Canım sinema yapmak istediğinde ve konusu beni çektiğinde yapıyorum. Sinemadaki bir sahne ya da tüm sinema olabilir. Hiç fark etmez. Mesela geçen yıl “The Creeps” isminde bir sinema çektim. O bu sinemada yapacağım şey beni o kadar eğlendirdi ki hayır diyemedim.
YALNIZCA SİNEMALARI DEĞİL DÜNYAYI BAYANLAR YÖNETMELİ
◊ 2009’da rol aldığınız “White Material” sinemanızı sormak istiyorum. Bugün bayan direktörler hakkında çok konuşuyoruz, siz 2009’da bir bayan direktörle ve bayan müellifle çalıştınız. Bu tecrübeyle ilgili neler söyleyebilirsiniz?
– Bana nazaran yalnızca sinemaları değil dünyayı bayanlar yönetmeli! Claire Denis her vakit kendi sinemalarının direktörü, müellifi ve yapımcısıydı. Her şeyi kendi başına yapmak için savaşıyordu, zira bunun için savaşması gerekiyordu.
Dediğiniz üzere bayan direktör ve bilhassa güçlü bir bayan direktöre sahip olmak yaygın değildi. Mesela çekim için 4 hafta helikopter bekledik.
Helikopter olmadığı için günde bir saat çekim yapıyorduk. Üretimci, ‘bu formda çekimlere devam edemeyiz, bir servet kaybediyoruz’ dedi.
Claire, ‘böyle olacak, yoksa ayrılıyorum’ diye karşılık verdi. Güçlüydü.
Aptalca güçlü değildi fakat… Ne istediğini ve ne yaptığını tam olarak bilen bir bayandı. Onunla olağanüstü vakit geçirdim. Çok hassas biri ve daima acı çekiyor lakin mükemmel sinemalar çekiyor.
HÂLÂ ÇALIŞMAYA ÇOK HEVESLİYİM
◊ Kendi periyodunuzun ‘It Boy’larından biriydiniz… Bugün Christopher Lambert kim diye sorsam…
– Hâlâ çalışma heveslisi… 33-34 yaşımdayken çok fazla şey yapmak istediğimi ve yapmak istediklerim için bir ömrün kâfi olmayacağını fark ettim. Yeniden de farklı işler yapmaya başladım. Süpermarketler için tabak yapıyordum, sonra alan değiştirdim ve emlak işine girdim, sonra da otel işine.
Hâlâ otel işindeyim. Bir de teknoloji işlerim var. Ve bu ortada rolün büyüklüğüne nazaran yılda iki ile dört ortası sinema yapmaya vakit ayırıyorum.
Ben bir sinema manyağıyım, sinema tutkunuyum lakin farklı şeyler hakkında da konuşabiliriz o denli değil mi?
PLATFORMLARIN GÜCÜ BENİ ÇOK ETKİLEDİ
◊ Salgınla birlikte sinema bölümü kendini çok büyük değişimin içinde buldu. Dijital platformlar çoğaldı ve klâsik sinemaya baş fiyat hale geldi. Teknolojiyle birlikte gelen bu değişim hakkında Sizin fikirlerinizi merak ediyorum?
– Salgında beni etkileyen şey, platformların gücü oldu. Platformlar birçok sinemada sinemanın yerini alacak. Sinemalara kalacağını düşündüğüm sinemalar, gişe rekorları kıran “Avatar”, “Titanic”, “Mission Impossible” üzere gişe sinemaları ve “Rüzgar Üzere Geçti” üzere megaskop sinemalar olacak. Bu sinemalar büyük ekran gerektirdiği için, büsbütün farklı ses, büsbütün farklı tesir isteyen salonlarda yer alan sinemalar olacak.
