◊ Whitney Houston ile arkadaşlığınızdan bahseder misiniz?
– Bir sanatçı olarak Whitney Houston’da gördüğüm şey şuydu:
Newark, New Jersey’li genç siyahi bir bayanın sanatıyla dünyayı değiştirdiği gerçeği… Genç siyahi bayanlar için mümkün olmayan bir devirde bunu yapabilmesine her vakit hayran olmuştum. Bu bize ne verdi; bize onun açtığı kapıdan yürüyebilen koca bir kuşak yeni müzikçiler verdi. Yalnızca bu durum bile beni çok büyülemişti. Bu kitabı yazmamın en kıymetli sebebi onu kaybetmekten duyduğum acıydı. Fakat birebir vakitte bir gazeteci olarak ıstırabımı örtbas etmek zorundaydım. Whitney ile aramızdaki ilgi daha çok hayatım boyunca onu sevmem, sonra onunla tanışıp vakit geçirmem ve 2 gün sonra Whitney’nin ölmesi…
◊ Annesinin güçlü dini inançları ve ailesinden gördüğü baskı konusunda neler söylemek istersiniz?
– Bir ayağı kilisedeydi. İkili var oluşu yaşıyordu. Bilhassa büyüdüğü kilise New Hope’a gittiğimde bu düaliteyi düşündüm. Orada büyümenin nasıl bir şey olduğunu hayal bile edemedim. Sonra hayatın dışarıda olduğunu görüyorsun. Annesi Cissy bir kilise müziği efsanesiydi, evet lakin birebir vakitte o kilisenin yaşlı bir üyesiydi. Kilise kültürünü bilmiyorsanız orada büyüklerin ne manaya geldiklerini de bilmiyorsunuz demektir. Zira büyükler kilisede konuşur. Dedikodu başlar ve söylenenler etrafta dolaşmaya başlar. Sonrasında da skandal olur.
– Asla uzaklaşmadı. Whitney’e karşı son derece eleştirel olmak zorundaydım, zira inancının her şeyi iyileştireceğine inanıyordu. Buna son ana kadar inanıyordu. Bu fikrin her vakit pratik olmadığını biliyoruz. Maneviyatçı düşünmenin yanlış bir tarafı yok lakin Tanrı’nın yanında birebir vakitte kendine de muhtaçlığın var. Kendin için kararlar vermen ve işlerini kendin yapman gerekiyor. İlah ile olan alakası her vakit kalbindeydi. Ne yaşarsa yaşasın inanç daima vardı.
– “The Bodyguard”da ne yarattıklarına dair çok hoş bir hatırlatma olduğunu düşündüm. Lakin sinemada, bu iki farklı renkteki insanın bağlantı içinde olabileceği gerçeğini ve bunun 90’ların başlarında neye benzediğini gösteren bir sahne kullanılmış olabilirdi, değil mi? Maalesef bunu ana akım alanlarda gördüğümüz bir noktada değildik. Bu kitapta onun bu dünyada siyahi bir bayan olarak karşılaştığı ama aştığı mahzurları, kırıp geçtiği rekorları ve tüm bunları yalnızca siyahi sanatkarlar için değil birebir vakitte siyahi bayanlar için yaptığını anlattım. Whitney hakkında etkileyici olan şey, karşılaştığı ırkçılıktı. Onun gereğince siyahi olmadığı ya da çok siyahi olduğu fikri, nitekim Amerika’da yaşanan bir tartışmaydı. Whitney yaşadıklarının birçoklarını Amerika’da siyahi bir bayan olduğu için yaşadı. Kevin Costner’ın kelamlarının de bunu doğruladığını düşündüm.
YAYINCI BULMAK ÇOK GÜÇ OLDU
◊ Kitabınızda medyanın Whitney Houston’u nasıl yargıladığından da bahsetmişsiniz. Yaşıyor olsaydı, yargılamalar devam eder miydi sizce?
– Günümüzde toplumsal medya, diğer bir çeşit hayran kültürünün devreye girmesine sebep oldu. Bu kültürün hem âlâ hem berbat istikametleri var. Mesela bugün toplumsal medya devrinde Whitney beğenilen çıkmayan bir fotoğrafıyla trend olsa ayağa kalkıp savunan beşerler olacaktı ya da bir muhabir makus bir soru sorduğunda birileri çıkıp yorum yapabilecekti. Lakin tam zıddını yapmaya devam eden beşerler da olacaktı. O yüzden tabloid devrinde Whitney hakkında gördüğümüz pek çok nezaketsizlik tekrar devam ederdi diye düşünüyorum
◊ Bu kitabı yazarken karşılaştığınız farklı olaylardan bahsedelim biraz da. Whitney’i 10 yıl sonra anlatmak istediğinizde nelerle karşılaştınız?
– Öncelikle R&B ve pop periyodu hakkında bir kitapla ilgilenen yayıncı bulmak çok zordu. Bilhassa müstehcen değil de yalnızca dürüst olmak istiyorsan. Yayıncı meseleleri dışında insanların şu yorumuyla karşılaştım: “Neden ırkçılık hakkında bu kadar çok konuşma gereksinimi hissettiniz? Whitney ırkçılığı deneyimlemedi, o devrinin en büyük şarkıcısıydı ve tüm dünya tarafından seviliyordu.”
◊ Bunu her duyduğumda şoke edici buluyordum. Whitney Houston hakkında ırkı dahil etmeden nasıl konuşabilirsin?
– Üzerinde çok durulan bir başka husus da uyuşturucu ve Bobby Brown konusuydu. “Vay be, bu bayanı bağımlıdan öbür bir şey olarak görmüyorlar ya da bu adamla olan evliliği dışında bir şey bilmiyorlar” dedim. Halim şu oldu: “Hayır, dünyanın muhtaçlığı olduğuna inandığım şeyleri yazacağım!” Dünyanın bu kitaba muhtaçlığı olduğuna sahiden inandım.
THE BEATLES’IN ASLINDA SİYAHİLERİN MÜZİĞİNİ İCRA ETTİĞİNİ KABULLENEMİYORLAR
◊ Geçtiğimiz günlerde oynanan Superbowl müsabakasında hip-hop’un ulusal sahnede yer alması, ülkenin bir kısmında hudut bozukluğuna sebep oldu. Siz nasıl yorumluyorsunuz?
– O şov, hip hop kültürünü anlatmakla ilgiliydi. Çok hoştu. Rap ve hip-hop artık her müzik çeşidini etkileyen global baskın bir güç haline geldi. Birkaç yıl evvel hakkında yazdığım bir araştırma vardı. Son 50 yılda en tesirli müziğin The Beatles değil, hip-hop olduğunu söyleyen bilimsel bir çalışma var. Bu, birçok insanı çok üzdü. Anlıyorum aslında. Bu bir tarafa, The Beatles’ın aslında siyahiler tarafından yazılmış müziği icra ettiği gerçeğini kabul etmek istemiyorlar. Bu kabullenmesi çok sıkıntı bir gerçek. Birçok çağdaş müzik, siyahi sanatkarlar tarafından yaratılan seslerden inşa edildi. Nokta. Tartışmanın sonu. Gerçek olan bu!
