Barcelona, İstanbul’a gelirken, bu defa neyle karşılaşacağını biliyordu. Bir hafta evvelki travmanın farkına varıp, “en iyi” kadroyla alana çıktılar.
Galatasaray, birinci maçı harikulade bir konsantrasyon ve gayret ile berabere bitirdi. Bu defa gerisine taraftarını da alıp, direnme seçeneğini kullandı.
Her şey yolunda gitti, öne de geçtiler. Bir duşun eşiğine geldiler, taraftarlarını da inandırdılar.
Lakin hiçbir şey kendi kendine olmuyor. Beraberlik golünün sahibi 19 yaşındaki Pedri, güya sahanın en deneyimlisi üzere sakin ve inançlı oynadı.
Yani; karşılarında ne yapacağını âlâ bilen, sonuç almayı sabırla bekleyen ve birinci küsurda skorun peşine düşen bir rakip vardı.
Bu atmosferi yorumlamak Berkan ile Taylan’ın işi değil. Gomis, Babel ve hatta Van Aanholt üzere daha deneyimli oyuncuların direksiyona geçmesi, oyunu yönlendirmesi, Barcelona’ya “acaba” hissini vermesi gerekiyordu.
Torrent, tek atak aksiyonu olarak Kerem’e atılacak uzun pasları yazmış tahtaya. O yüzden 2-1 geldiğinde, oyunun değil, mümkün bir duran topun peşine düşebildiler.
Mostafa’nın yedek başlaması, uzatmalara canlı bir forvetle gitmek istediğinden muhtemelen.
Lakin Gomis’in böylesine yetersiz-etkisiz olacağı kimsenin aklına gelmedi. Kümeden mağlubiyetsiz çık, süreçte aldığın tek mağlubiyet ile elen…
Gayret ile kalite ortasındaki ince çizgi aslında. Kimse Galatasaray kadrosuna “Barcelona’ya nasıl elenirsin” diyemez.
Lakin iki maçta da yaptıkları yalnızca “zorluk” çıkarmaktı. Torrent’in planı da buydu. Olmadı.
