Minik Hayat’ın doğum gününde anne-kız, Murat Özer’ şu sözlerle andı;
“Canım babam, bana o denli hoş gülerdin ki neşen hatıra kaldı.
Benim için dağlar, denizler aştın, fırtınalarla yarıştın, değirmenlerle savaştın kokun yadigar kaldı.
Müzikler, şiirler, masallar söyledin sihrin kaldı. Sevgin kalbimde, yürek ve gücün içimde. Daima bizimlesin babacığım.”
Kızın Hayat
Sinema yazarlığının uçbeylerindendi…Uğur Vardan yazdı
İstanbul Film Festivali’nin bizim jenerasyon üzerindeki tesiri malum. Vakti vaktinde şenliğin tedrisatından geçenlerin büyük bir kısmı hayatlarına sinemayı yerleştirdi ve hiç çıkarmadı. Kimi direktör, kimi senarist, kimi manzara direktörü, kimi set işçisi, kimi de sinema muharriri oldu.
Murat Özer’i ben öğrencilik dönemimde şenlik vakti, salondan salona koştururken gördüm birinci olarak. Eni bahis çok sinemaya masraf ve onu da birebir seanslarda görürken, “Yav bu çocuk benden daha fazla sinemaya gidiyor olabilir mi?” tipinden içimden söylenirdim. Sonra çabucak hemen tıpkı periyotlarda basına geçtik, yazmaya başladık, mutfakta çalıştık ve o, her daim hayattaki en değerli dostlarımdan biri oldu. Meslekte de gündelik gidişatın içinde de. (Samimiyetimiz ilerleyince öğrendim ki şenlikte daima benden çok sinemaya gitmiş.)
SİNEMAYA SEVDALIYDI
Murat mesleğimizin uçbeylerindendi. Uygun bir sinema müellifi olarak gördüğünü çalan, sinemaların hakkını vermeye çalışan, dürüst, açık kelamlı bir kalem erbabıydı. Çalışkan, meraklı ve her şeyden evvel sinemaya sevdalıydı. İşini zevkle yapanlar kategorisindendi. Ayrıyeten ortamızda gençlere de en çok kol kanat gerenlerdendi. Gazetelerin, mecmuaların mutfağında çalıştı, yazı yazdı, SİYAD Başkanlığı vazifesini üstlendi, şenliklerde heyet oldu.
SEVİNÇ KAYNAĞIMIZDI
Birikimliydi ve hafızası çok güçlüydü, ne vakit yazı yazarken bir sinema aklıma gelmese (özellikle de ‘Türkçe adları’) onu arar, sıkıntıyı hallederdim. Şenlikler bütün bir sinema âlemi için fakat bilhassa de eleştirmenler için buluşma, kaynaşma, dertleşme, safları sıklaştırma yerleridir birebir vakitte. Yıllar evvel Bodrum’da düzenlenen (1996) birinci ‘Çevre Sinemaları Festivali’nde başlayan ‘deplasman’ serüvenimiz, Adana, Antalya, Ankara, Ayvalık, Bursa üzere şenliklerde de sürdü. En son pandemi öncesi 2019’daki Antalya’ya birlikte gitmiştik. Ayrıyeten ben o yaz Murat’la uzun bir yaz tatiline çıkıp Ege’den Akdeniz’e birlikte dolu dolu dolaşmıştım.
Ortamızda ruhu en genç olan oydu. Yanınızda o varsa sıkılmanız, durgunlaşmanız mümkün değildi. Her vakit ortama bir hareketlilik getirir, şenlendirir, muziplik yapar, kahkahalarıyla etrafını neşelendirirdi. Murat Erşahin, Tunca Arslan, Cumhur Canbazoğlu, Mehmet Açar, Olkan Özyurt, Burak Göral, Şenay Aydemir, Erkan Aktuğ, Burçin Yalçın, Talip Ertürk, Murat Buyruk Eren ve daha birçok arkadaşla birlikte yıllarca onca basın gösterimi, onca şenlik, onca otomobil seyahati derken daima birlikte çok sıkı bir dostluğun, anıların, özel heyecanların izini sürdük. Bir dost, bir insan, bir eleştirmen olarak düzgün ki onu tanıma fırsatı bulduk… Ne yazık ki o dayanılmaz çalışan şahane beynine çöreklenen bir tümör, bütün uğraşına, verdiği çabaya karşın Murat’ı ortamızdan aldı. Geriye minik kızı ‘Hayat’ı bıraktı; babasının izini sürme sırası onda… Tüm sevenlerinin başı sağ olsun…
