◊ Altın Kelebek’te ‘yılın en yeterli halk müziği sanatçısı’ mükafatını kazandınız. Mükafatı ne yaptınız?
– Konutumuzun en hoş köşesinde duruyor. Beni nitekim çok memnun eden bir ödül oldu. Kimisi için mükafatlar çok mana söz etmeyebilir ancak ben insanı motive ettiğini düşünüyorum. Ortaya koyduğunuz emeğin bu biçimde karşılık bulması, takdir görmesi güzelimize gidiyor. Dilerim daha kaç mükafatlar görürüz.
◊ Ödül almayı bekliyor muydunuz pekala?
– Evet, bekliyordum. Artık vaktinin geldiğine inanıyordum. Aslında 3 yıldır aday gösteriliyordum. Çok ürettik, çok çalıştık, dinleyicimize çok şey sunduk ve sonunda ödülümüzü aldık.
◊ Almanya’da yaşıyorsunuz ve sık sık Türkiye’ye geliyorsunuz. Bu sizin için güç olmuyor mu?
– Çok sık gidip gelmek yorucu olabiliyor. Ancak bir yandan da bu hareketlilik hali ömrümüzü faal ve renkli kılıyor. Seviyoruz yani, şikayetçi değiliz. Enstrüman kayıtları üzere teknik hususlarda da bir zorluk olmuyor. Teknolojinin geldiği nokta her türlü konforu sağlıyor.
GENÇLERE HİTAP ETMEK ZORUNDAYIZ
◊ Günümüz müziğinde Doğu-Batı sentezi mi oluyor?
– Kesinlikle! Zati 70’lerde Barış Manço, Edip Akbayram, Cem Karaca, Selda Bağcan, Erkin Koray, Moğollar, Fikret Kızılok üzere isimlerin öncülüğünde başlamıştı. Lokal tınıların modernize edilmiş hali öteki bir boyut, renk ve hoşluktaydı. Bizim müziğimizde de pop, soul, funk, retro, klasik ve öbür müzik janrlarının uyumlu bir halde harmanlanması var. Kendi müziğimizi “türler ortası ahenkli buluşma” formda özetliyorum.
◊ Yurtdışında yaşayan Türk vatandaşlarının halk müziğine ilgisi nasıl?
– Gözlemlediğim kadarıyla ilgileri var. Sonuçta kendi kültürleri ve kopmaları mümkün değil. Bilhassa bizim kuşağa kadar olan kesim hâlâ türkülerle iç içe. Yeni jenerasyon tahminen klasik formdaki hallerine bizler kadar hakim olamayacak. Lakin günümüz sound’uyla iç içe geçmiş versiyonlarıyla kültürlerinden kopmamış oluyorlar.
◊ Siz müzik yaparken genç jenerasyonu da dikkate alıyor musunuz?
– Türküyü günümüze taşıyorsak, bir köprü oluşturma misyonunu üstlendiysek şayet, gençlere de hitap etmek zorundayız.
◊ Toplumsal medyadan farklı iletiler alıyor musunuz?
– Çok hüzünlü bildiriler da alıyorum, çok sevinçli de… Beni en etkileyen ise şuydu: “Annem seni dinlemeyi çok seviyor. Şu an tedavi görüyor. Albüm çıkar çıkmaz birinci işim anneme dinleteceğim.” Biz albümü yayımlayana kadar annesi vefat etmiş. Sonra yazdı. “Hayattayken dinletemedim ancak mezarı başında albümü dinlettim anneme” diye. Ham haliyle bile olsa keşke birkaç eser gönderseydim diye çok üzülmüştüm o vakit. İnsanların hüzünlerine ve sevinçlerine ortak olmak çok değerli.
YAZDIKLARIMI ÇEKMEDEN ÇIKARMAYA KARAR VERDİM
◊ Diğer yetenekleriniz var mı?
– Kısa düz yazılarım, küçük küçük dörtlükler karaladığım not defterlerim var. Hepsi çekmecede kalmıştı. Yürek edememiştim oradan çıkarmaya. Sonra “Neden beni dinleyenlerin dünyasında kendi müziklerimle da yer almayayım ki?” diye düşündüm. Artık üzerlerinde çalışıp düzeltmeler yapıyorum. 1 Nisan’da yeni bir müziğim yayınlanacak. Heyecanlıyım.
◊ Murat Beyefendi, siz Zeynep Hanım’ın yazdıklarını nasıl buldunuz?
– Murat Karatağ: Çok beğeniyorum. Beste benden, kelamlar Zeynep’ten.
SANATÇI İSTEDİĞİNİ GİYER KİMSE MÜDAHALE EDEMEZ
◊ Pop sanatkarlarının sahne kıyafetleri konuşuluyor. Bir halk müziği sanatkarı olarak sizin bu bahisteki niyetiniz nedir?
– Sahne sanatçınındır. Sanatçı sahnede istediğini giyer. İsterse oturarak, isterse ayakta müziklerini söyler. Sanatkara kimse müdahale edemez.
ŞARKIYI DİNLERKEN ESKİ İSTANBUL CANLANIYOR
◊ Özdemir Erdoğan’ın “Bana Ellerini Ver” müziğini tekrar yorumladınız. Müzikte ne üzere dokunuşlar oldu?
– Bu soruya teknik açıdan Murat karşılık versin.
– Murat Karatağ: Bu müzikte biraz nostalji olsun, geçmişi hatırlatsın istedik. Birinci defa müziklerimizde kanun kullandık. Kanunun girişi sizi çabucak 20-30 yıl kadar geriye atıyor. Eski İstanbul gözlerinizde canlanmaya başlıyor. Taban tekrar çağdaş lakin kanunla bir arada çok hoş bir nostalji yarattık.
◊ Eski müzikleri yorumlarken “Beğenilmezse?” diye telaş yaşadınız mı?
– Telaş demeyeyim de “Acaba?”lar, fazla oluyor. Bu, kendi şarkını yaparken de yaşadığın bir durum.
