RUSYA ordusunun kuşatmaya çalıştığı Kiev’in ağır bir bombardımana maruz kalacağı kaygısıyla kaldığımız otelde birbirimizle konuşuyoruz. Deneyimli olanlar bir taarruz durumunda pencerelerden uzaklaşıp birinci etapta koridora gitmek, oradan da otelin sığınağına geçmek için birbirini uyarıyor. Evvelki akşam saat 20.50 civarında şiddetli bir patlama sesi duyuyoruz. Kısa bir bekleyişten sonra, siviller için kentten ayrılmak ismine tek umut kapısı olan tren garının ısıtma sisteminin olduğu kısmın bombalandığını öğreniyoruz. Sık sık duyulan siren sesleri bize bu gecenin başkalarından daha farklı olduğunu anlatırcasına acı acı çalıyor. Gece saat 01.40’ta şiddetli bir patlama meydana geliyor. Bu seferki patlamanın otelimize yaklaşık 2 kilometre uzaklıkta meydana geldiğini öğreniyoruz. Tekraren çalan siren sesleri ve patlamalara karşın her an uyanacak halde, tavşan uykusuna dalıyoruz.
Donbas’tan gelen Aleksandr, “Savaşa karşıyım lakin direniş için ailemi bırakıp Kiev’e geldim. Milenyum çağında, Avrupa’nın göbeğinde hâlâ savaş görmek beni çok şaşırtıyor” diyor.
DOST SARI, DÜŞMAN KIRMIZI
Sabah günün birinci ışıklarıyla, evvelki gece bombalanan yerlerden birine gitmek için bir saat yürüyor, sonra bir taksiye atlayıp kentin kenar mahallelerinden birine varıyoruz. Yolda gördüğümüz kimi araçlara sarı bantlar yapıştırılmış. Gönüllüler de kollarına sarı bant takıyor. Kiev’e yanlışsız ilerleyen Rus ordusundaki askerlerin ise kollarına kırmızı bant taktığını medyadan öğreniyoruz. Gönüllülerden birine neden sarı bant taktıklarını soruyoruz. “Biz burada kimin dost kimin düşman olduğunu bilmiyoruz. Kazara birbirimizi vurmamak için sarı bant takıyoruz” diyor.
Gönüllüler, dostu düşmanı ayırmak için sarı bant taktıklarını söylüyor.
HER SOKAKTA BİR BARİKAT
Rus ordusunun kente yanlışsız ilerleyişini durdurmak için, kentin kıymetli noktalarına daha çok barikat kurulduğunu görüyoruz. Araçlar, kum torbaları, lastik ve demir bariyerlerden oluşan bu barikatlar, Kiev sokaklarında meskûn mahal savaşının yaklaştığının işaretçileri.
Bu bariyerlerden birinde nöbet tutanlardan biri 56 yaşındaki Aleksandr Xhusar. Kievli olduğunu, kenti savunmak için kendi ortalarında örgütlendiklerini söyleyen Xhusar, “Biz burada Kiev’i savunmak için elimizden gelen her şeyi yapacağız. Moralimiz yerinde. Bu savaşın kazananı biz olacağız” diyor.
Kiev caddeleri, Rusların kente girmesine karşı barikatla donatılmış durumda.
GİTMEK Mİ GÜÇ KALMAK MI
Başkentte savaş acı yüzünü her geçen gün daha da sert gösteriyor. Tren garı bir yolunu bulup kentten ayrılanlarla dolu. Gidenler, tahminen de son sefer baktıkları kentlerine gözyaşlarıyla veda ediyor. Kentte kalanlar, kalmak zorunda olanlar ise hayata tutunmaya çalışıyor. Besin, ilaç ve barınacak yer bulabilmek için adeta çırpınıyor. Bir eczanenin önünde uzun ilaç kuyruğu olduğunu, kuyrukta bekleyenlerin neredeyse tamamının yaşlı ve bayanlardan oluştuğunu görüyoruz. Gazeteci olduğumuzu anlayan bir bayan bize yanaşıyor ve yardım isteyen bakışlarla, “Kalp ilacım bitti. Ne yapacağımı bilmiyorum” diyor.
DİRENİŞİN KOMUTA MERKEZİ
Direnişçilerin moral ve motivasyonlarının nasıl olduğunu öğrenmek için bir sivil kümenin kumandanıyla görüşüyoruz.
Kumandan bizi bir binanın bodrum katı olan ofisine götürüyor.
Anton isimli bu kumandan, “Ben eski polisim. Bu savaşta insanlarımızı ve ailemizi korumak için istekli olduk. Kanımızın son damlasına kadar savaşacağız. Zira haklıyız. Ben bu savaşı kazanacağımızdan eminim” diyor.
Gönüllülerin komutanlığını üstlenen Anton, direnişi bodrumdaki bu ofisten yönetiyor. Önüne açtığı Kiev haritasının üzerinde savaş stratejisi geliştiriyor.
YABANCILAR DA SİLAHLANDI: BEN BU ÜLKENİN EKMEĞİNİ YEDİM
Silahlı direnişe katılanlar ortasında yabancılar da bulunuyor. Bunlardan biri de ismini vermek istemeyen bir Azerbaycanlı. Uzun yıllardır Kiev’de yaşadığını söylüyor ve ekliyor: “Bu ülkenin ekmeğini yedim. Burası benim ikinci vatanım. Burada bir hayatım var. Ben de üzerime düşeni yapmaya çalışıyorum.”
