ERMAN TOROĞLU – FITIK EDERLER
90 dakika bittiğinde hangi ekip kazansa başkasına yazık olurdu. Fakat şu var. Volkan Demirel ekibini Abdullah Avcı’ya nazaran daha güzel hazırlamış. Trabzon’da bu türlü bir seyircinin önünde fakat bu türlü futbol oynanırdı. Pekala Avcı, rakibinin bu türlü oynayacağını biliyordu. O ne yapmış? Maalesef ekibi güzel hazırlamamış.
Trabzon birinci yarıda çok ağır oynadı ikinci yarıda ise gaza bastı. Fakat rakip defansın içine girerek çalım atıp gol atacak alanı bulamadığı için fazla durum olmadı. Tamam baskılı gözüktüler güzel hoş de baskılı oldukları anlarda Karagümrük’ün iki topu direkten döndü.
Puan farkını bu kadar açarken Trabzonspor ya defansı ya da atağı güzel yapıyordu. Son 4-5 maçtır ne hamlesi ne de defansı uygun yapıyorlar. Bu işin aması fakatı yok. Birinden birini âlâ yapacaksın. İkisini de yapsan harika oluyor.
Dün gece sahanın en yeterli adamı Halil Umut Meler’di. Penaltı konumunda evvel ceza alanı içinde mi dışında mı olduğunu kestiremedi. Penaltıya gerçek gitti sonra doğruyu buldular. VAR aslında bunun için var. Türkiye’de bu VAR ile AVAR’da ne rezillikler olmuş yeni ortaya çıkıyor. Aslında bu olaylara bir kitap yazılabilir hem de ibretlik olur.
Halil Umut Meler’in sakin, kendinden emin çok yeterli bir beden lisanı var. Dürüst düdükler çalıyor. Düşünün aylardır Türkiye’de hakem rezilliği yaşanıyor. Yalnız alanda değil VAR odalarında da.
Trabzonspor şampiyon olacak o denli gözüküyor ancak seyircisini fıtık ederek. Demek ki puan farkı bu kadar olmasa Avcı’nın ekibi kemanın telleri üzere gerilecek. 5. dakikada oyuna giren Yusuf Erdoğan’ı ikinci yarı başlarken teknik mecburilik olarak mı değiştirdi. Yoksa sarı kart aldığı için ekip 10 kişi kalmasın diye önlem için mi değiştirdi?
YUNUS EMRE SEL – BİRAZ SÜKUNET
İçeride oynanan ve 45 dakikası beklentinin çok uzağında kalan 10. maç tahminen de. Birinci yarı boyunca Trabzonspor’un bir şeyler oynuyor üzere görünüp paslanmış bir çember etrafında dönüp duruşunu seyrettik. Bu tip maçları sorumluluk alan futbolcuların fark yaratmasıyla oynarsınız.
Birinci yarıda sakatlanan Hüseyin’in yerine oyuna giren Yusuf, sonradan dahil olan Koita, sorumluluktan kaçan bir anlayış sergilediler. Kullanılan sayısız köşe vuruşunda hiçbir farklı tertip denenmedi. Hareketsiz Cornelius da, hareketli Djaniny de yalnız ve kayıptı Karagümrük savunması ortasında.
Oyunun üçüncü bir göz istediği anda sahneye Hamsik çıktı. Kolaycılık yapmak yerine sorumluluk alarak Visca’yı gördü. Durum da golle sonuçlandı. Nwakaeme, 2. yarı başında biraz tempo yapsa da sonra yeniden kendi oyununun gölgesinde serinledi. Halbuki oyun diğer bir fedakarlık istiyordu ve bu fedakarlığı yapabilen her şeyiyle Hugo ve Hamsik yaptılar.
Ayrıyeten Trabzonspor’un, tek aksiyonu kontratak olan Karagümrük’e karşı yaptığı faul sayısı da düşündürücüydü. Abdullah Avcı da maç boyunca gergindi. Bu yalnızca alandaki oyundan değil, yüz sözlerinden de muhakkaktı. Şu an Trabzonspor’un muhtaçlığı olan şey sükunet ve akıl. Ve de özeleştiri.
Bir kelamımız de taraftara. Daima “hakkımız yeniyor” serzenişi yükseliyor ancak aksiyon anında sessizlik rutinleri hiç değişmiyor. Grup bazen önder üzere oynamayabilir. Bu türlü anlarda taraftar, şampiyon bir kadronun taraftarı olduğunu göstermeli. Yalnızca kendi oyuncularına değil, rakibe ve hakemlere de.
REHA KAPSAL – SABIRLI VE SAKİN
Trabzonspor için geri sayım başlamışken, Karagümrük üzere ligde ne üst taraflara ne de alt taraflarla ilişkisi kalmamış, amaçsız orta sıralarda bir ekibe karşılaşmak hiç de kolay değil. Elbette maçın tartışmasız favorisi bordo-mavililerdi.
Birinci devrede temposuz, ağır oynanan, çok pas kusuru yapan, iki kenar bekini genişlikte aldıran derinliğe yollamayan, stoperlerin çok yatay ve geriye pas yaptığı bir tablo izledik. Orta alandaki oyun senkronize olamadı. Atak kombinasyonlarında Karagümrük’ün topu Fırtına’ya bırakıp kendi yarı alanında set hamlesine itmesi ve bunla ilgili gerçek atak çeşitliliğinin ortaya çıkmaması, oyun hareketliliğinin eksikliği, bordo-mavililer ismine boşa geçmiş bir 45 dakika olarak görüldü.
2. devredeki Ömür ve Nwakaeme atağı, başka oyuncuların da birinci devreye nazaran oyun hareketsizliğini ve temposuzluğunu giderdi. Trabzonspor oyunu yeterlice Karagümrük ceza alanı içine yığan imajıyla, atak sürekliliği sağladığı üzere, son haftalardaki yakalayamadığı oyun standardını da yakalamış oldu.
Pas akışı, top rakipteyken yapılan gerçek baskılar, yanlışsız presler, kazanılan ikinci toplar, savunma beklerinin daha derinde top almaları, sayısal daha fazla oyuncunun ceza alanı içine girmesi; bordo-mavililerin golü bulmasını sağladı. Biraz daha son vuruşlarda ve final paslarında dikkatli olsalardı, maçı da çok rahat kazanırlardı.
Oyun manasında iki tane farklı devre yaşayan Trabzonspor’un, ister istemez puan farkının oluşturduğu rehavetle birlikte, oyundaki iniş çıkışları yaşaması son haftalardaki alınan puan ve oynanan oyunun göstergesiydi.
Başkan Trabzonspor buradan şampiyonluğu vermeyecektir. Yalnızca süreci biraz daha öteledi. Tribünlerin coşkusu, kentin dileği, futbolcuların da isteğiyle özlenen ve hak edilen şampiyonluk kesinlikle gelecektir. Taraftarlar, şampiyonluğu kutlamak için biraz daha sabırlı ve sakin olacak. Tüm yapmaları gereken bu.
