REHA KAPSAL – SIKINTISI, UYNAIŞI, ÇABASI
Trabzonspor hak ettiği şampiyonluğa kavuştu. Bu seyahatin sonunda kupayı kazanmak temeldi lakin değerli olan sonuç değil sebep. Yani dönem başındaki muvaffakiyet için yapılan gerçek hazırlıktı. Trabzonspor’un bu dönem ortaya koyduğu performans geçen sene dönem başında ve devre ortasında hakikat takım planlaması ve transfer atılımlarının herkesten evvel yapılmasıydı.
Burada seçilecek oyuncuların aidiyet hisleri çok değerliydi. Trabzonspor için savaşmayı isteyen, gayesi olan oyunculara gereksinim vardı. Forma numarası ve isimden daha değerli olan formanın göğsündeki armadır. Bunun şuurunda olan oyuncu topluluğu, yanlışsız oyuncu seçiminde olmazsa olmazdı. Ve bu topluluk ‘Değeri olan hiçbir şey hayatta uğraşsız kazanılmaz’ sözünün şuurundaydı.
Muvaffakiyetin tadına varmak sizi daha fazla hırslandırır ve daha fazla kazanmayı arzularsınız. Bu oyuncu kümesi da kelam ve aksiyon birliğini çok hakikat biçimde uyguladı. Zira muvaffakiyet için laf öteki iş diğer olmaz. Gitmeye pahalı yerlerin de kestirme yolu yoktur. Sevmek fedakarlıktır. Trabzonspor teknik takımı, oyuncusu bu sene sevdiler kentini, kulübünü, topluluğunu, oynamayı, fedakarca çaba etmeyi, kupayı kazanmayı, şampiyon olmayı… Tüm Trabzonspor sevenlerine şampiyonluğu yaşatmayı ziyadesiyle sevdiler. Bu, kadro olmak için çok değerliydi.
Baskı kimilerini işine odaklar kimilerinin da çözülmesini sağlar. Bütün dönem yüksek zihinsel dayanıklılıkla yapılan iş, verilen emek, sabır bordo-mavililere yakışan şampiyonluğu getirdi. Bu şampiyonlukta taraftarın, liderin, yöneticilerin, topluluğun, teknik takımın, oyuncuların ve tüm kulüp çalışanlarının hangi birinin olursa olsun büyük katkısı vardı. Bu şampiyonluğu göremeyen, merhum olan tüm Trabzonspor sevdalılarına da bu zaferi tıpkı vakitte armağan ettiler.
Keskin bir kılıç olmak için çok çekiç darbesi yemek gerekir. Bu, Trabzonspor’un bu büyük muvaffakiyetindeki en kıymetli ögeydi. ‘Bir problemi olmalı insanın uyanışı ve gayreti için.’ Bu şampiyonlukta emeği geçen herkes sanırım bu türlü düşündü, bu türlü motive oldu, bu türlü konsantre oldu ve bu çok değerli hak edilmiş şampiyonluk kazanıldı.
ERMAN TOROĞLU – SEVGİ PATLAMASI
Sevgi hoş bir şey de fazlası insanı boğar. 38 yılın beklentisi, gerginliği dün gece patladı. Trabzon’un seyircisi gerildi, ekibi gerildi, teknik yöneticisi gerildi… Aslında Trabzonspor daha denetimli oynasa, bu kadar maceraya girmese, rakibini kendi alanında kabul edip, denetimli oyun oynasa maç katiyetle bu hale gelmezdi.
Pekala bunu da yapacak adam kimdi, teknik yönetici Abdullah Avcı. Bir de saçma sapan, rekor kıracağız dediler, gerildikçe gerildiler kemanın telleri üzere. Bu maç için fazla bir şey söylenmez. Şu söylenir; Antalyaspor, dün akşam Trabzonspor’a nazaran daha güzel, daha akıllı oynadı. Maçtan da 1 puanı söke söke aldı diyelim mi, hayır! Bence dün gece galibiyet Antalyaspor’un hakkıydı. Lakin düşünün bu seyircinin önünde oynuyorsunuz, kolay mı değil elbette.
Bu ortada seyircinin güç patlaması maalesef maçın sonunda düzgün manzaralar vermedi. Keşke maçın bitiş düdüğünden sonra sahanın içinde kimse olmasaydı, tribünler ve saha dışı, coşkuyu farklı yerlerde kutlasalardı. Ne yazsak boş…
Bizim kederimiz de, sevincimiz de bu türlü. Dün gece berbat bir örnek yaşadık. Bütün dünya da bu imgeleri seyretti ve seyredecek. Bazen sevgi seli, motamot doğal sel üzere önüne gelen her şeyi yıkar geçer. Dün gece Trabzon’da sevgi patlaması yaşandı. Haydi diyelim ki bir de işin dolu tarafına bakalım…
38 sene sonra da bu türlü bir sevgi patlamasını Trabzon hak ediyor muydu, hak ediyordu. Biraz fazla denetimsiz oldu diyelim. İnşallah biz bu yazıyı yazarken silahlar patlamaz, yaralılar ya da ölüler olmaz. Yani mutluluğa kurşun sıkmazlar!
YUNUS EMRE SEL – ŞAMPİYON TRABZON’UM… NE İSTERSEN İSTE BENDEN
Trabzon’da karnaval vardı dün. Gülenler ağlayanlar, yürüyenler koşanlar, alıcılar satıcılar, çocuklar gençler, yaşlılar, mektepliler, münevverler ve meraklılar, kravatlılar, atkılılar, eşofmanlılar, kasketliler ve formalılar, ebedi istirahatgahına çekilmişler ve hala daha dünyayla meşgul olanlar, bitkiler, taş, toprak ve ağaçların katıldığı bir karnaval.
Bu saydıklarımın tümü tek bir şeyi bekliyorlardı. Dünyada bu kadar farklı ögesi tek bir noktada buluşturan öteki ne vardır sanki? “Şampiyon. Şampiyon. Şampiyon.” Kulakları deliyor bu ses.
Denizden başlıyor yankılanmaya, dalgalar üzere. Sonra dağları, dorukları sarıyor. Güya bir fırtına. Trabzonspor, yalnızca köklerini aldığı kentin değil, köklerini saldığı her yerin, yani dünyanın merkezi haline dönüşüyor. Ayaklar yere basmıyor bugün ancak başlar göğe değiyor.
Dünün ve yarının tam ortasında bir tarihi ana tanıklık ediyor Türk futbolu. Hiçbir polemiğe girmeden, muhterisleri, müfterileri, makus niyetlileri aynalarıyla baş başa bırakıyor Trabzonspor. Yalnızca alanda kalarak.
Saliha, Eyüp, Yağız, Elif, Ahmet’in her şartta çırpılan ellerini, tek yürek olan seslerini ardında hissederek yapıyor bunu. Duyuyorum. Issızlığıyla meşhur öte dünyanın merkezi mezarlıklardan bile birebir ses yükseliyor hıçkırıklarla. “Şampiyon Trabzon’um ne istersen iste benden. İstersen donatalım dört bir yanı bayraklarla…”
